Τsoclis, Εμείς

Σίγουρα, μέσα στο πέλαγος της ζωής και του έργου μας κολυμπάνε και πνίγονται πολλά πρόσωπα.  Και παραμένουμε Εμείς στην επιφάνεια, σαν δείγματα ζωντανά αυτής της ομαδικής προσπάθειας σωτηρίας, χάνοντας όμως, σιγά σιγά την αρχική μας μορφή και παίρνοντας τη γενική μορφή του ανθρώπου.
Χωρίς φύλο, χωρίς ηλικία, χωρίς πατρίδα.

Μέσα στα πλαίσια της “Ζωντανής μου Ζωγραφικής” που άρχισε το 1985 με το “Καμακωμένο Ψάρι” και συνεχίστηκε με μια σειρά ανάλογων έργων μέχρι τις πολυσύνθετες τεράστιες τραγωδίες, για να καταλήξει τελικώς στα
“Δέκα σημεία όρασης” το καλοκαίρι του 2017 στην Πάφο, τώρα προτείνω τον εαυτό μου σαν ecran πάνω στο οποίο θα προβάλλονται συμβολικά κάποια πρόσωπα που (μεταξύ άλλων πολλών), συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί αυτός ο άνθρωπος, αυτό το έργο, που λέγεται Κώστας Τσόκλης. Και αυτό, όχι τόσο για να αποδοθεί δικαιοσύνη (που και αυτό θα το επιθυμούσα), αλλά για να δημιουργηθεί ένα ακόμα έργο τέχνης και να σπρώξω τη “Ζωντανή Ζωγραφική” ως τα έσχατα όρια της.

Με αυτό το έργο, δεν διατείνομαι ότι προτείνω ένα καινούργιο λεξιλόγιο, αλλά ότι με λέξεις γνωστές, γράφω ένα ακόμη ποίημα, την ομορφιά και τη διαχρονικότητα του οποίου, δεν μπορώ να προβλέψω.

Εξασφάλισε το δωρεάν εισιτήριο σου στο Viva